Als er al iet is, dat je over Bob Bradshaw kunt zeggen, is het wel dat hij een bijzonder originele songschrijver is, die totaal niet voor één gat te vangen is. Nochtans is hij een songschrijver van de zuiverste soort, in de klasse waar, wat mij betreft, ook een Nick Lowe en een John Hiatt thuishoren. Alleen zijn die twee wel redelijk bekend, terwijl Bob Bradshaw -Ier van geboorte, maar sinds tijden naar de States gemigreerd- slechts bij een handvol mensen aan deze kant van de Plas bekend is.

Ik ga niet beweren dat ik al ’s mans werk ken of in huis heb, want deze nieuwe plaat is al zijn elfde, terwijl ik slechts vijf stuks in huis heb, maar toch; ik weet intussen wel dat Bradshaw een meesterlijk verteller is, die kwistig met woordspelingen omspringt en die kennelijk een voorliefde heeft voor titels waar een kleurtje in voorkomt. Voor deze nieuwe ging hij een tikkeltje apart tewerk: de plaat werd in één ruk live opgenomen en de songs zijn niet zelden nummers die al op vroegere platen verschenen, maar die nu een flinke herwaardering krijgen doordat ze in nieuwe versies gebracht worden. Zo krijg je de mix van levendigheid en studio maar vooral hoor je waarom binnen de Amerikaanse scene Bob Bradshaw door nogal wat mensen hoog ingeschat wordt.

Van blues en country tot folk, met geregeld gitaren, die een heel eind weg scheuren of rechttoe-rechtaan de rock ’n’ roll-toer opgaan…het zit er allemaal in en het geeft een mooi idee over wat mensen van een avondje Bradshaw kunnen verwachten. Nu, dat is geen solowerk: Bob wordt omringd door kerels die net als hij, het klappen van de zweep kennen en die duidelijk erg vertrouwd zijn met Bobs schrijfsels en zo krijg je dertien heerlijke lappen van eersteklas songschrijverij -ik moest bij momenten zelfs aan Elvis Costello denken-, die je dikke drie kwartier aandachtig laten luisteren. Luisteren en vooral genieten van schoonheid, zoals alvast met opener “Talkin’ about my Love for You” overtuigend gebracht word, maar daar stopt het niet: “Material for the Blues” is één van de remakes, die de song een nieuw gezicht geven en het is een regelrechte schande dat een nummer als “Albuquerque” geen wereldwijde radiohit is geworden. Wie een song kan schrijven als “The Assumptions we Make”, die verdient een plaats in de Galerij der Groten.

Ik weet het: ik dreig in herhaling te vallen, want ik schreef ook in het verleden al met bijzonder lovende woorden over Bob Bradshaw, maar het moet nog maar eens gezegd worden: deze meneer is een reus, als het op liedjesschrijven aankomt en met deze “twee-in-één”- plaat slaat hij de nagel regelrecht op de kop: je kunt hier onmogelijk onbewogen bij blijven en wie mij niet op mijn woord gelooft, moet gewoon even naar “Somebody Told me a Lie” of “High on our own Supply” luisteren. Grote klasse alweer!

(Dani Heyvaert)

releasedatum: 28 maart